Ύστερα από την περιοχή του Καλαθά συνεχίζομε την παραθαλάσσια, προς Βορρά, διαδρομή μας. Σε μικρή απόσταση συναντούμε το Γερμανικό φυλάκιο που στην περιοχή, γύρω από αυτό, οι Γερμανοί είχανε τοποθετήσει νάρκες.
Η περιοχή αυτή είναι δυτικά των οικοδομών του Ολλανδού και αμέσως μετά από το δρόμο. Σ’ αυτό το φυλάκιο τα βράδια εδιανυχτερεύανε στη κατοχή Γερμανοί στρατιώτες που μένανε στο γερμανικό φυλάκιο στα Χωραφάκια, απού ήτανε στο σπίτι του Ευστράτιου Ιακ. Παντζελιουδάκη το οποίο είχανε επιτάξει οι Γερμανοί και το οποίο είναι στο Β.Δ άκρο των Χωραφακίων.
Σ’ αυτό το ναρκοπέδιο εγίνηκε ένα τραγικό δυστύχημα, στις 12/12/1944, με δύο νεαρούς αδελφούς θύματα μόνιμους κατοίκους Χωραφακίων, του Μιχαήλ και Εμμανουήλ Κατσουλάκη του Ιωάνννη. Αυτοί είχανε προφανώς μυηθεί στην τέχνη τσ’ απενεργοποίησης των ναρκών, τα υλικά των οποίων εχρησιμοποιούσανε για ψάρεμα. Ασφαλώς, από κάποια απροσεξία γή κάποιο άλλο λάθος που δυστυχώς ήτανε και το τελευταίο, γιατί ακλούθηξε το τραγικό αποτέλεσμα μιας τρομαχτικής έκρηξης. Πολλά από τα μέλη ντωνε τα μαζέψανε οι χωριανοί κομάθια, από τα ένα γύρω πλάγια και κλαδερά.
Μετά από την αναφορά μας και στο τραγικό αυτό γεγονός, συνεχίζομε την πορεία μας προς τα δεξιά για να βρεθούμε μετά από μικρή απόσταση σε ένα βράχο που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και του έχουνε δώσει το όνομα (σπαθί ή σπάθη) Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον πέρα απού οι ντόπιοι είχανε εντοπίσει ότι ήτανε πέρασμα ψαριών. Γι’ αυτό και το χρησιμοποιούσανε όπως λέγανε για ψαρεύτρα. Παραφυλάγανε δηλαδή από τη στεργιά, τσι κατάλληλες εποχές κι όταν εθωρούσανε να περνούνε τα ψάρια τα σκοτώνανε με τσοι δυναμίτες. Ήτανε μια από τσοι ψαρεύτρες απού παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον μήνα Μάιο. Γιατί, τούτονα το μήνα, όπως λένε, σιμώνουνε στσοι γύρους οι λίτσες γή τα μαγιάνα, όπως αλλιώς τα λένε επαέ οι ντόπιοι, για να γεννήσουνε τ’ αυγά ντωνε. Ύστερα από το σπαθί περνούμε από κάποιες άλλες κακοτοπιές και στη συνέχεια από τα νησάκια τση κοκόλαινας, για να φτάξομε σε λίγο, στα γραφικά και όμορφα άσπρα γκρεμνά τα οποία απολίγουνε σ’ ένα βράχο που ‘ναι μέσα στη θάλασσα.
Που και κι εκείνος έχει παρμένο τ’ όνομα “Λιτσότοπος”, γιατί κι εκείνος είναι τόπος απού οι Λίτσες περνούνε από κοντά κι οι ντόπιοι ψαράδες τσοι περιμένανε από τη στεργιά το μήνα Μάιο, έχοντας αν χειΊρας τα κατάλληλα πυρομαχικά, τσοι δυναμίτες δηλαδή και τσοι σκοτώνανε.
Την ονομασία δε σε άσπρα γΚρεμνά την παίρνουνε από την όψη απού έχουνε, εξαιτίας τω πετρωμάτων νε.
Ύστερα από τ’ “Ασπρα γκρεμνά” και το “Λιτσότοπο” προχωρούμε για την επόμενη παραλία απού είναι ο “Καματερός”, με τα δύο αλλεπάλληλα κακοτράχαλα λιμανάκια ντου, που είναι σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο. Στο μεν πρώτο λιμανάκι μπορούσε να ψαρέψει κάποιος μόνο με καμάκι από τη στεργιά γή για διάφορα άλλα γιαλουδερικά (κογχύλους και πεταλίδες) γιατί ετσά εσυμπληρώνανε τσοι διατροφικές τωνε ανάγκες οι Χωραφακιανοί τσοι περασμένους χρόνους. Ακόμη, τα λιμανάκια αυτά ήτανε φιλόξενα για να κάνουνε μπάνιο οι γυναίκες, χωρίς να κινδυνεύουνε από τα βέβηλα ανδρικά μάθια, γιατί εφοβούντανε το γιουχάϊσμα και δεν αποφάσιζε κιανείς να περάσει αποκειά. Το δεύτερο λιμανάκι το χρησιμοποιούσανε κυρίως, όσοι θέλανε να πλύνουνε τα κρασοβάρελα ντωνε σαν εσιμώνανε τα τρυγοπατήματα.
Βορεια δε τση παραλίας του λιμανακιού τουτουνά είναι ένα σκίσμα βράχων και εκειά είχε υφάλμυρο νερό, το οποίο το χρησιμοποιούσανε όσοι ‘χανε πονόκοιλους, γιατί ετσά εκαθαρίζανε, όπως ελέγανε, τ’ αντερα ντωνε γι’ αυτό και το λέγανε τσιλόνερο. Μα για τα γιατροσόφια τση παλιάς εποχής θα τα πούμε λεπτομερέστερα για ούλα, σε ιδιαίτερο κεφάλαιο. Ύστερα από τη γνωριμία μας με τη θαλάσσια περιοχή του καματερού και τα λιμανάκια ντου, συνεχίζομε το οδοιπορικό μας , ακλουθώντας την κακοτράχαλη παραλία προς βορρά για να φτάξομε στον επόμενο σταθμό μας, απού είναι το λιμανάκι του Τερσανά.
