Δεν ήτανε καθόλου σπάνια τα φαινόμενα τση βίας και τση κακομεταχείρισης τω ραγιάδων, κείνουσας τσοι χρόνους. Και δεν ήτανε καθόλου ψόματα, πως η ζωη τωνε εξαρτότανε από την ψυχική διάθεση και τσ’ ορέξεις των – ντουσουμανιδώ ντωνε. Άλλωστε, οι πράξεις τωνε αυτές επιβεβαιώνονται και από τα ιστορικά αποσπάσματα απού έχω κατοχωρήσει σε προηγούμενες σελίδες τση ταπεινής μου εργασίας αυτής.
Ούλα εκυλούσανε όμορφα και καλά, κεινηνά την ημέρα. Και η κοπελιά Αναστασία Αγγελάκη εκυκλοφόρα αμέριμνη, όξω από το πατρικό τση σπίτι. Για κακή τση τύχη όμως, κείνηνα την ημέρα, είχε επισκέψεις ο Τούρκος αξιωματούχος απού ήτανε κάτοικος του σπιθιού, το οποίο μετέπειτα επούλησε και το αγόρασε ο Εμμαν. Αντωνίου Τσιτωνάκης.
Ένας από τσοι επισκέπτες του πασά είδε την κοπελιά και τ’ άρεσε πρέπει, γι’ αυτό κι ηύρηκε τον τρόπο και τήνε πήρε με το ζόρε. Άλλωστε είντα ‘χε να φοβηθεί! Εκείνοι ήτανε οι νόμοι κι η γι ‘εξουσία. Αυτοί εκουμαντάρανε τη ζωή και τα δικαιώματά ντωνε τοτεσάς. Τα κλάϊματα τση κοπελιάς και τα παρακάλια των εδικώ τση, όϊ μόνο δεν επιάνανε τόπο, παρά και τσοι ζυγώξανε κακοίς του κακού, με την απειλή να πάψουνε να τσ’ ενοχλούνε, ανέ θέλουνε να γλυτώσουνε από τα χειρότερα. Σαν είδε κι η κοπελιά πως και τα δικά τση παρακάλια δεν εκαρποφορούσανε, επήρε τη μεγάλη απόφαση και είπε στον απαγωγέα τση: “Μιας και το θωρώ πως δε μπορώ να ξεφύγω από τα χέρια σου, θα σε παρακαλέσω να μη μ’ αλλαξοπιστήσης, γιατί θέλω να μείνω Χριστιανή”. Ο απαγωγέας τση και σύζυγος της πλέον εσυμφώνησε, με τη διαφορά πως τα παιδιά ντωνε θα ν’ ακλουθούσανε το δόγμα του Ισλάμ.
Από σιγά σιγά το ίχνη τσ’ Αναστασίας εχαθήκανε κι έμεινε μόνο σαν ανάμνηση. Επεράσανε από τοτεσάς πολλά χρόνια, όταν μια μέρα εξεπεζέψανε δυο Τούρκοι από τα μπεγίρια ντωνε στη πλατεία τσ’ Εκκλησίας. Ερωτήξανε την Ελένη Αγγελάκη απού εβρέθηκε τυχαία ομπρός τωνε σύζυγο του Αντωνίου Τσιτωνάκη, ανέ γνωρίζει την οικογένεια των Αγγελάκηδων και των απάντησε πως “όι” μόνο τσοι γνωρίζει, αλλά πως και η γι’ ίδια είναι Αγγελοπούλα. Οπότε και τηνε ρωτήξανε αν εγνώριζε την Αναστασία Αγγελάκη. Για να πάρουνε την απάντηση πως και βέβαια τηνε γνώριζε, γιατί ήτονε αδερφή τση, αλλά την πήρε κάποιος Τούρκος μικρή με τη βία και δεν ξέρομε που βρίσκεται. Για να πάρει την ανέλπιστη απάντηση εκείνη από τσοι δυο Τούρκους πως “εμείς είμαστε τα παιδιά τση κι είμαστε ναυτικοί. Μας έχει πει το λοιπός η μάνα μας σα θα βρεθούμε στα Χανιά τση Κρήτης νά ‘ρθουμε στα Χωραφάκια και να αναζητήξομε τσοι συγγενείς τση και να τώνε πούμε τα χαιρετίσματα τση και πως είναι καλά. Μιας και βρεθήκαμε λοιπόν στα Χανιά, αποφασίσαμε νά ‘ρθουμε για να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία τση μάνας μας”.
Ύστερα από το απροσδόκητο και πολύ ευχάριστο αυτό περιστατικό, απού ήτανε και η τελευταία επικοινωνία τσ’ Αναστασίας με τσοι δικαιολογίες τση, ετελείωσε και η αναφορά μου στη βίαιη αρπαγή τση Αναστασίας από κάποιο αξιωματούχο Τούρκο.