Η παχια Αμμουτσα – Το Χωριό Μου “Χωραφάκια Ακρωτηρίου Χανίων”

Φεύγοντας από το Μαύρο Κεφάλι κι αμέσως μετά το σημερινό ραντάρ φτάνω στην παχιά άμμο (φ. 65 και 78) που από την ονομασία τση και μόνο καταλαβαίνομε πως η περιοχή έχει πολύ άμμο. Συνεχίζοντας την προς τα αριστερά, στην πορεία μου συναντώ, στη συνέχεια, το Τηγάνι (φ.66) που έχει κι εκείνο την εδική ντου ιστορία γι’ αυτό και θα αναφερθώ σ’ αυτό σε ιδιαίτερο κεφάλαιο.

78. Η Χερσόνησος του Μαύρου Κεφαλιού και οι αξιόλογες τουριστικές εγκαταστάσεις στην περιοχή του. Η φωτογράφιση εγίνηκε από την παχιά άμμο, στην οποία και φαίνονται τα διάσπαρτα άσπρα κρινάκια απού η φύση φροντίζει και τα οποία όταν ανοίγουνε σκορπούν πλούσια ευοσμία.

66. Η γι’ ευρύτερη περιοχή του Τηγανιού απού ‘ναι κι ο αριστερός φυσικός λιμενοβραχίονας του γραφικού λιμανιού του Σταυρού.

Αμέσως μετά το Τηγάνι είναι το γραφικό λιμανάκι του Σταυρού και στη συνέχεια ο Αυλαίμονας (φ.67) από πάνω ντωνε βρίσκεται ο πέτρινος όγκος του Ακρωτηριανού βουνού (φ. 68) που ετσά επιβλητικό που ‘ναι φαίνεται με το άνοιγμα της εισόδου του σπήλιου του Λερά (φ. 69) σαν ένας απολιθομένος μονόφθαλμος γίγαντας, όπως τσοι κύκλωπες τσοι μυθολογίας. Αγναντεύει την περιοχή του Σταυρού κι ούλο τ’ Ακρωτήρι, σα μπιστικός άγρυπνος φύλακας του.

Το λιμανάκι τουτονά του Σταυρού έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά, που η φύση, τού την εχάρισε απλόχερα, γιατί συνδυάζει την αγριάδα του βουνού και την ηρεμία του Λιμανακιού.

Μα είναι και μέρες που η φύση ζηλεύει την αρμονία και την ομορφιά τουτηνά, γι’ αυτό κι επιστρατεύει τσ’ αέρηδες που ξεσηκώνουνε βουνά τα κύματα κι απολεμούνε όπως συνηθίζουμε και λέμε να καταπιούνε τη στεργιά (φ.79). Απού η βουή και τα μουγκριτά τω κυμάτω γροικούνται απ’ αλάργο κι αφρισμένα χτυπούνε με μανία στη στεργιά και σκορπά το νερουλό κορμί ντων σε εκατομμύρια αφρισμένες σταγόνες απού δημιουργούνε χιλιάδες μικρά ποταμάκια, απού μουρμουρίζοντας κλαψιάρικα σαν τα τελώνια και τ’ άλλα ακάθαρτα πνεύματα απού διάουνε στσοι τόπους τση μαυρίλας και τση σκοτεινιάς, απού η γι’ αθρώπινη φαντασία τα θέλει να φιλοξενούνται. Ετσα κάνουνε κι εκείνα όντε γαέρνουνε νικημένα στην αγκαλιά τση ταραγμένης μάνας τωνε τση θάλασσας και πάλι.

79. Τα κύματα τση φουρτίνας έχουνε καπαντίσει τσοι προστατευτικές δυνατότητες του φυσικού λιμενοβραχίονα κι αναταράσσουνε με δύναμη τη θάλασσα του λιμανιού.

Μα όπως είναι φυσικό ύστερα από κάθε φουρτίνα έρχεται η μπονάτσα. Ετσα και σε τούτουσας τσοι τόπους, σα καταλαγιάσουνε οι γι’ αέρηδες και σταματήσουνε οι θύελλες, το λιμανάκι του Σταυρού προσφέρει προκλητικά και φιλόξενα την αγκαλιά ντου σ’ όσους θέλουνε να παίξουνε και να χαρούνε μαζί ντου.

Γι’ ούλους όμως τσοι παραπάνω τόπους που ανάφερα ως εδά θα τα ξαναπούμε. Για ούλους και πάλι χωριστά για το καθένα με τη σειρά απούχουνε πάρει στσοι σελίδες τουτησές τσ’ εργασίας μου.