Μετά από την περιοχή Καματερού συνεχίζομε την προς βορρά πορεία μας και ακολουθώντας τη κακοτράχαλη παραλιακή διαδρομή που φαίνεται φτάνομε ύστερα από λίγη πεζοπορία στο κόλπο του ταλαντούχου Τερσανά. Ο κόλπος αυτός είναι απάνεμος και γι’ αυτό και γίνεται φιλόξενο λιμανάκι για μικρά πλεούμενα σε ώρες ανάγκης.

Γιατί εκειά απαγκιάζανε και τσοι περασμένους χρόνους, οι θαλασσοδαρμένοι, τσοι βάρκες ,τα ψαροκάικα και τα σφουγγαράδικα απού βρισκούντανε στη γύρω περιοχή.

Ιδιαίτερα βέβαια, σαν ο Ποσειδώνας ενεργοποιούσε την τρίαινα ντου άξαφνα και ξεσήκωνε το κρητικό πέλαος και το ‘κανε ανήμερο θεριό. Θεριό π’ απολέμα να καταπιεί ό,τι υπήρχε απάνω ντου. Ακόμη όμως το λιμανάκι του Τερσανά έχει προσφέρει κατά καιρούς τη φιλοξενία ντου σε διάφορες αναγκαίες περιπτώσεις όπως μεταφορες εφοδίων διατροφής για τη συντήρηση και διατροφή των επαναστατών γή και για πολεμικό υλικό για τσ’ ανάγκες και πάλι του επαναστατικού στρατοπέδου του 1897 στον Προφήτη Ηλία.

Η γι’ ονομασία του κόλπου Τερσανά προέρχεται από τον υπάρχοντα ακόμη εκειά Ταρσανά και με την ευκαιρία να αναφέρω την πληροφορία απού μας άφησε ο χωριανός μας Καλλιγέρης Μιχαλάκης (καπερούνιος), ο οποίος μας διαβεβαίωνε πως αυτός εθυμούντανε εφτά τερσανάδες στο λιμάνι τουτονά. Αυτός είχε γεννηθεί το 1860 περίπου. Ταρσανάς είναι στα τούρκικα τα ονομαζόμενα Νεώρια Δαρσανά αραβικά και Arsenale Ιταλικά σ’ αυτούς επηγαίνανε δηλαδή, κείνουσας τσοι καιρούς οι θαλασσοδαρμένοι ναυτικοί μας για να συντηρήσουνε τα σκάφη ντωνε σα το ‘χανε ανάγκη. Τα νερά τση θάλασσας του Τερσανά είναι ρηχά, γι’ αυτό και προσφέρονται για άνετο κι ακίνδυνο μπάνιο και για τσ’ ατζαμήδες κολυμπητές, μα και για τα μικιά παιδιά.

Την ευρύτερη περιοχή του Τερσανά, την ονομάζαμε “Λιβάδι”, γιατί σε ούλη τση την έκταση υπάρχουνε πηγάδια με υφάλμυρο νερό. Εκείνους όμως τσοι καιρούς απού το Ακρωτήρι ήτανε άνυδρος τόπος, όπως έχω ξαναγράψει, εκτός από την τρεχούμενη πηγή τση Περβολίτσας (φ. 415 TODO) και τα πηγάδια του Βόθονα στο Καμπάνι και τα υφάλμυρα νερά του Λιβαδιού.

Δεν υπήρχε αλλού νερό για άρδευση. Γι’ αυτό και από τούτονα τα πηγάδια εδιατηρούσανε κήπους οι Χωραφακιανοί σ’ αυτή τη περιοχή και τσοι θερινούς μήνες το χρησιμοποιούσανε ακόμη και για τη λάτρα των σπιθιώ ντωνε, μα και για να το πίνουνε, σαν οι στέρνες αδειάζανε τουτανά τα ποτιστικά περβολάκια εγινούντανε η γι αιτία κι ούλη η περιοχή επρασίνιζε τα καλοκαίρια για κείνο κι είχε παρμένο το όνομα Λιβάδι.

Μετά όμως από τη σύντομη αναφορά μου για τη χαρισματική περιοχή του Λιβαδιού και τσ’ όμορφης παραλίας του Τερσανά. ετελείωσε κι η γι αναφορά μου σ’ αυτή. Οι γι αναμνήσεις μου όμως από τσοι χρόνους τση νιότης μου από τουτηνά την όμορφη και χαρισματική παραλία δε μ’ αφήνουνε να συνεχίσω τη στραθιά μου παρά μ’ αγκανάρουνε να μη μείνω αδιάφορος και ν’ αναφερθώ και σ’ αυτές, γιατί και κείνες ήτανε συνήθειες και τρόπος επικοινωνίας των αιστημάτω τση παλιάς εποχής κι ας φαίνονται ασήμαντες λεπτομέρειες. Ήτανε τότεσας απού τ’ απογεματινά τω σκολάδω εκατηφορίζαμε και σε τουτηνά τη παραλία για να μας εδροσίσει. Το αεράκι απού έπνεε εκειά τουτηνά την ώρα… Σε τουτηνά την υγρή αμμούτσα εγράφαμε κοπελιές και κοπέλια μαντινάδες κι εζωγραφίζαμε πληγωμένες καρδιές. Κι ηρχούντανε ανάλαφρα τα κυματάκια παιγνιδίζοντας με τσοι πολύχρωμες ανταύγειες από τσοι βραδινές αχτίνες του ήλιου και φλοισβίζοντάς μας τα σβήνανε, παφλάζοντας χαιρέκακα. Ήτανε πρέπει, τα πρώτα μηνύματα τσ’ ήβης.

Αμέσως μετά κι από τούτηνα τη σύντομη εξομολόγηση μου από τσ’ αναμνήσεις μου από τη πλια όμορφη ηλικία των αθρώπω, την ηλικία των ονείρων και των οραμάτων ανηφορίζω στη συνέχεια για τσοι Λεπιδεδές για να αναφερθώ σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν απ’ αυτούς.